شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!

شعر نیست .... شعوره ! حس وصف ناشدنی!  اگه میشد وصفش کرد ... کشفش کرد ... من خودم اولیش بودم ... خود هم میدونم اولین کسی هستم که کشفش کردم! ولی با این تفاوت که تو جهان خودم ... شاید فقط شناختمش! توی جهان خودم .خودم کشفش کردم  خیلی متفاوت با حس های چسبناک و شیرین دیگه !!!!!!!! قبل تر ها شاید درک تصویر و یا تصور بیشتر  حس ها رو یک موجود دیگه بهت داده ! حالا هر طور که فکر کنی! یا خودش تجربه کرده و خواسته این مزه رو بهت بچشونه ولی مطمعنا چسبناک نبوده!!فقط سعی کردی بفهمی اگر هم سعی نکردی که هیچ ! یا خودش هیچ وقت نتونه بفهمه ولی خودش مسبب حسی در تو شده حالا با هر تاثیری روی روان تو ! شکل دیگه اش میشه این طور که شاید موجودی به خاطر نزدیکی به تو و یا هر  دلیل مرتبط دیگه خودش باعث اون حس شده ... حالا از بین تقسیم بندی ها ی مفصل و تعریف نشده اش ...بماند این حس  ... که خودت کاشفشی تو جهان خودت مستقل از تقسیم بندی های دیگه هست! در اصل باید حست تو جهان خودت شناخته بشه ... در غیر ... دیگه حس نیست ! چیزی که درکش کنی با تمام ضمیر های تقسیم بندی شده ی وجودت!  عجیبه که تا این جای نوشته ام انگار داشتم به حس تازه کشف شده توسط خودم شناسنامه میدادم ...نه ولی قصدم این نیست ... خواستم یا نخواستم ...نمیدونم  ولی  بی اراده نبود !  نوشتنم رو میگم ... نه به قصد عوض کردن احوالم و نه به قصد توصیف   و یا شناسنامه دادن !!!!  که احتمالا توانش رو هم نداشته باشم   یا شاید شعور نا چیز و سواد قلیلم تو جهان شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

خدا ..... سر آغاز ... سر انجام .... سلام.... انقدر که یاد گرفته ام در این روزگار اگر خواستم سلامی بدهم وقتی قصد ماندن دارم باید صدایم  استوار باشد ...یعنی محکم و قابل اعتماد ! پ-----------س "سلام" خب دوستان من برگشتم ... بعد 2 سال و اندی .... شما هم خوش اومدین ... راستش این روزا اونقدر این مسنجرا جای وبلاگ های قدیمی رو گرفتن که ... میگم حالا ...! من میگم این وبلاگ نویسی فرق داره ... حس کاغذ رو شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

نه تو می مانی   نه اندوه   و نه ، هیچ یک از مردم این آبادی   به حباب نگران لب یک رود ، قسم   و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت   غصه هم ، خواهد رفت   آن چنانی که فقط ،خاطره ای خواهد ماند   لحظه ها عریانند   به تن لحظه خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز                                                          نه تو می مانی   نه اندوه   و نه ، هیچ یک از مردم این آبادی   به حباب نگران لب یک رود ، قسم   و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت   غصه هم ، خواهد رفت   آن چنانی که فقط ،خاطره ای خواهد ماند   لحظه ها عریانند   به تن لحظه خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز   تو به آیینه   نه شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

من و تو دیر زمانی است که خوب می دانیم   چشمه آرزو های من و تو جاری است    ابرهای دلمان پربارند   کوه های ذهن و اندیشه ما پا برجا   دشت های دلمان سبز و پر از چلچله ها   روز ما گرم و شب از قصه دیرین لبریز   من و تو می دانیم   زندگی در گذر است   همچو آواز قناری در باغ   من و تو می دانیم   زندگی آوازی است که به جان ها جاری است   زندگی نغمه سازی است که در دست نوازشگر ما است   زندگی لبخندی است که نشسته به لبان من و تو   زندگی یک رویا است که تو امروز به آن می نگری   زندگی یک بازی است که تو هر لحظه به آن می خندی   زندگی خواب خوش کودک احساس من است   زندگی بغض دل توست به هنگام شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

هرکس که تو را شناخت جان را چه کند ؟

 

 

فرزند و عیال و خانمان را چه کند ؟

  

 

دیوانه کنی هردو جهانش بخشی...

 

دیوانه ی تو هردو جهان را چه کند

شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...

خدا ..... سر آغاز ... سر انجام ....   سلام.... انقدر که یاد گرفته ام در این روزگار اگر خواستم سلامی بدهم وقتی قصد ماندن دارم باید صدایم  استوار باشد ...یعنی محکم و قابل اعتماد ! پ-----------س "سلام"       خب دوستان من برگشتم ... بعد 2 سال و اندی .... شما هم خوش اومدین ... راستش این روزا اونقدر این مسنجرا جای وبلاگ های قدیمی رو گرفتن که ... میگم حالا ...! من میگم این وبلاگ نویسی فرق داره ... حس کاغذ رو میده... وقتی داری پرش میکنی ...یا شایدم وقتی داری تند تند مینویسی تا احساس نپره ... تجربه کردم خیلی...خودم الان نمیتونم دفاع کنم ولی شخصا حس خوبی دارم نسبت بهش.... راستش سخته تو این روزای تل شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

در فصل بارش سنگ همچو آینه بمان   بر جان دشت تشنه بنویس از عطر بهاران     در انتظار فردا شب راسحر کن   باکوله باری از نور ازشب گذر کن   سرمست و عاشقانه در خود نظر کن     بشکن در قفس را از تن رهاشو   درمان درد دردمندان را دواشو   از خود دمی برون آ   محو خدا شو     خورشیدی در جان تو پنهان است   دریا از یاد تو پریشان است   عاشق شو زیرا عاشق انسان است     دنیا در چشم عاشق نفسی است   بی عشق عالم قفسی است   آزاد از بند و دام قفس شو   با عشق هم نفس شو   در انتظار فردا شب را سحر کن   با کوله باری از نور از شب گذر کن   سرمست و عاشقانه در خود نظر کن   بشکن در قفس را از تن شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

عشق از انسان چه موجود عجیبی ساخته است... --------------------------------------------------------------------------- بسکه آن لبخند سِحر دلفریبی ساخته استآدمی مثل من از دنیا به سیبی ساخته استخاکیان بالاتر از افلاکیان می‌ایستندعشق از انسان چه موجود غریبی ساخته استدوستی در پیرهن دارم که با من دشمن استاعتماد از من برای من رقیبی ساخته است«زهر» می‌ نوشد و من شهد می ‌پندارمشعقل ظاهر بین چه تردید عجیبی ساخته استهرچه می‌بارد در این صحرا نمی روید گلیچشم شور از من چه خاک بی نصیبی ساخته استمن دوای درد خود را می‌شناسم! روزگاراز دل بیمار من دیگر طبیبی ساخته استدل به شادی‌های بی مقدار این عالم شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...ادامه مطلب

به نام نام یار ...

 

سلام لازم دونستم اول کار برات یه پست بذارم ...برای این روزای اول کارت ...روزای وسط سال ...روزای اخر سال ...و نهایتا برد تو رو با تموم وجودم تماشا کنم ...

تو فقط منتطر بمون با صبر با صبر با صبر ...

 

این روزای قشنگ رو قشنگ ترش کن عزیز... همونی هستی که میخوام ...همون بمون که میخوای:)

 

روزت خوسجیل و قسنگ!!!

شهر شعر ...شهری برای شاعر شدن...!...